معنویت در ورزش

معنویت در ورزش

ریشه عبادت محبت است و ریشه محبت معرفت . در زندگی و امور روزمره از جمله در انجام عبادات و تکالیف شرعی ، جسم سالم موید و کمک کننده است و کوچکترین خلل در جسم ، موجب اختلال در زندگی می شود ، حتی از توجه در عبادات نیز می کاهد و روح را از سیر و تکامل باز می دارد.

اگر ما در اصل ، نیاز به تقویت قدرت معنوی داریم باید بنا به نیاز در طول آن ، جسم را نیز سالم و قوی نگه داریم. این تفاوت ورزش هدفمند در مشرق زمین (ژاپن ) و غرب است که در مشرق زمین توجه به روح و روان در مرتبه بالاتر توجه به جسم است و در طول هم قرار دارند نه در عرض یکدیگر ، یعنی در مرحله اول باید روح را ورزش داد و در مرحله بعد جسم را.

تفاوت دیگر اینکه ما ورزش را هدف نهایی نمیدانیم بلکه آن را وسیله ای برای کسب رضایت حق در جهت سالم نگه داشتن جسم می پنداریم ؛ و مصداق این مدعا در قهرمانان و پهلوانان هنرهای رزمی این مرز و بوم فراوان است . قدرت ، استقامت ، سرعت ، انعطاف پذیری و سایر عوامل آمادگی جسمانی در ورزشهای رزمی را می توان در مدت زمان معین و محدود کسب کرد اما بدست آوردن قدرت معنوی که از باطن سرچشمه میگیرد نیاز به ریاضت شرعی و قبول محرومیت های دنیوی بسیاری دارد و زمانی نیز برای آن تصور نمی شود .

کی از مسائل بنیادی قدرت جسمی در هنرهای رزمی ، تغذیه مناسب است به طوری که از طریق شرع به ما دستور رسیده است : به اندازه ای بخورید که ثقل معده و نارحتی خوردن را درک نکنید. به فرموده خداوند ( بشتابید به سوی خیرات و عبادات )) و ... واژه های سرعت سبقت ، همت و قدرت در معارف می تواند در ورزش نیز کاربرد داشته باشد . روی سخن به آن دسته از ورزشکارانی است که میدان رزم را هدف نهائی خود می دانند و در این راه به جای خودسازی و معرفت اندوزی به شیوه های ناجوانمردانه روی آورده و حرمتها و کسوتها را شکسته و ره صد ساله را یک شبه می جویند .

رزمی کاران عزیز باید بدانند ، مسابقه اصلی در میدان کسب معارف و فضایل اخلاقی است. وقتی شخص در این مسابقه شرکت کرد ، در مسیر خود از علم و عمل بهره می گیرد و رذایل اخلاقی را در وجود خود ریشه کن ساخته صفات نیک را بوجود می آورد ؛ آنگاه این صفات را در زندگی خود و از جمله در ورزش تعمیم می دهد و ورزش را تکلیف الهی و در حد رضایت او می شمارد . در نتیجه در میادین و مسابقات ورزشی با تمام توان شرکت می کند و تمام فعالیتش ، تسبیح و حمد خداست که (( من از خود در راه تو گذشتم و تو بنده ی سالم را دوست داری )) در این صورت زمان و مکان ورزش مقدس می شود و باید به هنگام ورود به تاتامی به آن احترام گذاشت . که ما رهرو اندوختن (( گوهر معرفتیم )) و ...